اهمیت ارتباط مادر و کودک
رابطه مادر و کودک | ارتباط اولیه نوزاد با مراقب اولیه که عمدتا مادر است اولین رابطه عاشقانه اوست که رضایت بخش و لذت بخش بودن روابط عاشقانه او را در آینده تحت تاثیر قرار می دهد.
براین اساس اولین زوج عاشق در زندگی، زوج مادر و کودک است.
تغذیه شدن و دریافت مراقبت بدنی به تنهایی تامین کننده بقا فرد نیستند بلکه رشد هیجانی، ذهنی و رابطه روانی-جنسی نیز برای بقا ضرورت دارند.
تنها زمانی که کودک عشق، ارضا و تماس هیجانی را در رابطه با پدر و مادر تجربه کند در آینده قابلیت عشق ورزیدن و وارد شدن به روابط بزرگسالانه را کسب خواهد کرد.
توان عشق ورزیدن بدون داشتن تجربه مورد عشق واقع شدن غیر ممکن است.
عشق ورزیدن به کودک و اهمبت آن
چنانچه کودک از این تجربه اولیه محروم شده باشد تجربه رابطه عاشقانه رضایت بخش در آینده برای او مساله ای بغرنج و توام با رنج و عذاب و نارضایت بخش خواهد بود.
در درمان و پروسه تحلیل امکان حل و فصل محرومیت و خشم مربوط به نقص تجربه عشق اولیه وجود دارد و تحلیل اجازه تجربه رابطه ای با کیفیت متفاوت و جدید را به فرد خواهد داد.
تجربه احساس امنیت و لذت بهینه در زندگی که حاصل تجارب اولیه است در طول پروسه روانکاوی تا حدودی قابل اصلاح و جایگزینی با فقدان و نقص آن در روابط اولیه فرد خواهد بود.
در تعامل اولیه مادر و نوزاد شاهد شباهت‌هایی با تجربه عشق رمانتیک در بزرگسالی هستیم.
شباهت‌هایی از قبیل اشتیاق به کشف بدن دیگری، تماس چشمی طولانی و زبان عاشقانه که برای نخستین بار در رابطه مادر و کودک قابل مشاهده است.
برخورد عاشقانه والدین با نوزاد
والدین بدن کودکان را کشف می کنند، هر وجب از وجود او را یاد می گیرند و سطح بدنش را هنگام نوازش کردن، حمام کردن او و کرم مالیدن به بدنش در حالی که بازیگوشانه او را می بوسند لمس می کنند. این رفتارها کاملا شبیه رفتار عاشقانه زوج بزرگسال است.
عاشقان حتی به صورت ناهشیار زبان کودکانه را زمانی که مخفف اسم همدیگر را به زبان می اورند تقلید می کنند.
حتی شنیدن تلفظ صمیمانه اسم خود از زبان دیگری حکم مورد نوازش واقع شدن را برای فرد خواهد داشت